’65’ recensie: niet slecht, gewoon dom en dom

Als je het AI-programma ChatGPT zou vragen om een ​​dinosaurus/ruimtefilm te schrijven alsof Steven Spielberg en James Cameron elkaar voor de gek proberen te houden, krijg je waarschijnlijk nog iets leukers dan de bonzende baan ’65’-film . net zo opwindend als het kijken naar beelden van iemand – in dit geval Adam Driver en zijn jonge co-ster, Ariana Greenblatt – tijdens de “Jurassic Park” -rit in Universal Studios.

De schrijvers van “A Quiet Place” – Scott Beck en Bryan Woods – zijn duidelijk nog niet klaar met monsters en familie en de apocalyps. Maar deze keer hebben ze, ook als regisseurs, besloten om ons niet vooruit maar terug te brengen, toen een routinereisje rampzalig misging. Denk aan ‘Gilligan’s Island’. Niet omdat het zoiets is als “65.” Gewoon omdat het leuker is dan ’65’.

Hou je van een inleidende tekst die een einde maakt aan die knagende zorgen dat je niet expositioneel tevreden zult zijn? Omdat “65” dat heeft. “vóór de komst van de mensheid” luidt de eerste. “IN INFINITY OF SPACE” luidt de volgende, die zich trouwens afspeelt in de context van … ruimte. Zo is alles duidelijk! En dan, nadat bewuste kijkers aan de hand van de gigantische dinosaurusvoetafdruk hebben geraden dat de piloot van de verkenningsmissie Mills (Driver) op een heel specifieke tijd op een heel specifieke planeet is gestrand, komen hier de woorden: “BEZOEK EEN BEZOEKER IS OP AARDE GEWEEST.” Ja, dat “65” verwijst naar het aantal miljoenen jaren geleden. Zoals je zou verwachten, is het aantal minuten in de film niet hetzelfde.

Hou je van verhalen over afwezige vaders? Op basis van de films lijken ze een emotionele link te zijn tussen de korte tijd van de mensheid op aarde en sociale systemen in verre sterrenstelsels. (“ChatGPT, gooi George Lucas in de mix.”) Door nog een optreden aan te nemen, laat het personage van Driver niet alleen een liefhebbende vrouw achter, maar, nog dringender, een lieve en ziekelijke dochter (Chloe Coleman), die hologramberichten heeft. liefde, de schepen die haar raken. en een groeiende pijn als steken in zijn hart terwijl hij probeert te voorkomen dat dinosaurustanden overal op zijn lichaam steken. Dus, als je hem maar één menselijke metgezel zou willen geven om dat schuldgevoel te vergroten, wie zou je dan kiezen van alle cryogene passagiers die ingevroren hadden kunnen worden om een ​​fatale schipbreuk te overleven? Zijn grootmoeder? Fout! “ChatGPT, ben je bekend met ‘The Last of Us’?”

Hou je van verzonnen talen die niet vertalen omdat het leuker is als iemand anders Engels leert? Misschien hadden Beck en Woods geen zin om een ​​dialoog te schrijven voor het meisje, Koa (Greenblatt), die zou helpen dit kind te vestigen als een verder verwijderd wezen dat eerst een geniaal wezen lijkt en vervolgens een surrogaatdochter. De dialoog is moeilijk! Dus dit arme personage krijgt een onvertaalde taal totdat ze “aww’s” kan opwekken door de woorden “thuis” en “familie” te leren en met stokfiguren grotkunst te maken.

Denk je dat Adam Driver iets kan? Dat had hij misschien ook gedacht toen hij zich hiervoor aanmeldde.

Geloof je dat dinosaurussen hun CGI-gerenderde vermogen om verwondering en terreur te inspireren zijn ontgroeid? Omdat de filmmakers er vrij zeker van lijken dat er nog geen 172 “Jurassic Park”-films zijn gemaakt. Soms inspireert dat soort onschuld tot reorganisatie. Soms betekent het dat majestueuze, maar mysterieuze en meedogenloze wezens zich voelen als een gezichtsloze geest in een videogame.

Zou je af en toe willen dat studio’s donker uitziende films regisseren die kleurloos lijken door een Snapchat-achtig filter dat kleurrijke staarten, gezichten, sterrenbeelden, pit-achtige toevoegingen en dergelijke zou toevoegen? Ik zeg niet dat er een backlot is van vluggerige zwart-wit avonturenfilms van 90 jaar geleden met meer visuele breedte, kleurbereik en compositorische spanning dan “65”, maar oké, ja, ik zeg dat er is.

Is “65” een slechte hall of fame-film? Nee, en misschien is dat zijn probleem. Het is gewoon een domme en saaie voetganger. Hij laat mensen van John en geleden vallen in een evenement op uitstervingsniveau, en in plaats van er totaal raar en geweldig over te doen, geeft hij er de voorkeur aan volledig imiterend en zelfgenoegzaam te zijn. Een manier om jezelf uit te schakelen.