‘Creed III’ review: Jonathan Majors levert een reel met hoogtepunten

Voor “Creed”-ster Michael B. Jordan, die achter de camera stapt voor zijn regiedebuut in “Creed III”, treedt hij in de zeer beroemde voetsporen van de originele ster van de franchise – Sylvester Stallone. Na het kritische succes van ‘Rocky’, waarvoor hij het script schreef, nam Stallone het over van John G. Avildsen om ‘Rocky II’ te regisseren, wat een kaskraker werd, waardoor Stallone waarschijnlijk een actiester-auteur werd. Jordan zal naar verwachting een traject volgen dat vergelijkbaar is met ‘Creed III’, een solide eerste speelfilm met een ontsnappingsoptreden van Jonathan Majors.

Jordans beweging achter de camera heeft een meta-element dat de reis van Adonis Creed nabootst in het script van Keenan Coogler en Zach Baylin. Adonis, ook bekend als Donnie (Jordanië), heeft de handschoenen aan de haak gehangen en is overgestapt naar een promotorrol, ter ondersteuning van de kampioenschapsaspiraties van Felix Chavez (gespeeld door profbokser José Benavidez), en brengt tijd door met zijn gezin, zijn vrouw Bianca (Tessa Thompson). ) en dochter Amara (Mila Davis-Kent).

De huishoudelijke uitdagingen – zijn doel buiten de ring vinden, de geschiedenis van zijn relatie met zijn geadopteerde moeder (Phylicia Rashad) verklaren en in het reine komen met zijn vrouw – zijn vrij standaarddingen, en ze zijn niet duidelijk overdreven. sterk en geef de acteurs. voor de rol. Hier begint “Creed III” echt tot leven te komen met de introductie van Jonathan Majors als iemand uit Donnie’s donkere en gewelddadige jeugd.

Damian, ook bekend als Dame (Majors), was Donnie’s grote broer en een rijzende ster in het boksen, maar toen er een gevecht uitbrak in een buurtwinkel, rende Donnie weg en ging Dame naar de gevangenis. Hij is nu, 18 jaar later, opgedoken, met een kap en eekhoorntjes na zijn jaren achter de tralies, maar hij waagt nog steeds zijn kansen op de riem. Donnie aarzelt om hem te steunen, maar voelt zich schuldig dat de droom van zijn vriend is uitgesteld, voorbij zijn stoutste dromen is vervuld.

“Creed III” maakt goed gebruik van de aangeboren kwaliteiten van elk van zijn leidende mannen: er is iets liefs, onschuldigs en nobels aan de persoonlijkheid van Jordan, dat goed wordt gebruikt terwijl Donnie worstelt om het juiste te doen, en het lijkt erop dat Majors zijn altijd zoals. hij heeft het gewicht van de wereld op zijn schouders. Er is iets heel triests aan het feit dat Majors het niet weten, en als de Dame wordt hij een gewonde woede waardoor hij iemand pijn wil doen, niet een “doos” met focus en controle.

Als “Creed III” ons iets vertelt, is Majors de erfgenaam van Marlon Brando; zijn Lady is boos, verontwaardigd, een krachtpatser met een chip op zijn schouder, in een directe lijn van Brando’s Terry Malloy in “On the Waterfront.” Majors belichaamt het personage volledig, van zijn South-Central-accent, zijn geknipte tanden en zijn stoïcijnse houding die langzaam afdrijven naarmate hij zelfverzekerder en krachtiger wordt, dankzij zijn eigen machinaties en het mogelijk maken van Donnie’s schuldgevoel.

Maar terwijl de Dame het veel interessantere personage is, is Donnie onze held, en zo gaat de film verder, met montages van dueltraining en sneeuwwitte boksshorts die de symbolische plaats innemen van de witte cowboyhoed van de held. Het scenario van Coogler en Baylin is niet zo innovatief als de formule van de sportfilm, en berust helaas op personages die hun interne monologen duidelijk beschrijven, in plaats van het over te laten aan subtekst.

Maar de gestage richting van Jordan tilt het materiaal naar een hoger niveau en houdt de toon en emotionele intensiteit stevig vast. Cinematograaf Kramer Morgenthau (die ‘Creed II’ opnam, geregisseerd door Steven Caple Jr.) zorgt voor vloeiende camerabewegingen en een boeiend gebruik van praktische belichting, waardoor de film beweging en textuur krijgt. Jordan neemt een grote creatieve sprong tijdens een spannende titelwedstrijd en experimenteert met een subjectieve fantasiereeks. Het loont niet helemaal, maar het is leuk om te zien hoe hij met de riskante manoeuvre buiten de lijntjes kleurt.

Maar wat Jordan het beste doet als ster, regisseur en producer, is het tonen van de zwaargewichtprestaties van Majors, waardoor hij een van onze helderste sterren wordt. Een rol achter de schermen op zich nemen maakt deel uit van de ‘Rocky’-erfenis, en Jordan neemt met gemak de touwtjes in handen, promoot Majors en luidt een opwindend nieuw hoofdstuk in zijn carrière in, voorbij ‘Creed’.

Katie Walsh is filmrecensent van de Tribune News Service