Delaney George over foto’s van machtige zwarte vrouwen

Een zwarte vrouwelijke kampioen houdt een zwaard vast, doordrenkt met bloed. Aan haar hoofd hangt een maliënkolder. Ze is er het ene moment en het andere moment verdwenen.

Dit visioen kreeg Delaney George in een droom en informeerde haar foto “The King Is Dead”. Ze vulde de gaten in het verhaal op door de held op een paard te plaatsen. De foto werd op Frieze uitgereikt door Gallery 90220, waarmee George, op 25-jarige leeftijd, de jongste vrouwelijke zwarte fotograaf was die werk op het kunstfestival liet zien.

Nu zal het werk deel uitmaken van een solotentoonstelling in Gallery 90220 getiteld “Notre Recit” – gepresenteerd door de multidisciplinaire beeldend kunstenaar Will “WCMTL” “The Inspirations & Joys of an Immigrant Child.” Raojenina. De tentoonstelling omvat “The King Is Dead”, “Chipo” en “Illuminate” van stand 90220 van Frieze Gallery, samen met een portfolio met werk gericht op de representatie van zwarte vrouwen.

“Ik ben altijd geïnspireerd door de essentie van zwarte vrouwen en hun relevantie”, zegt ze. “Zwarte vrouwen zijn schone kunsten.”

George zegt dat ze zichzelf vaak terugziet in haar fotografie, terwijl ze probeert ‘in mijn kracht te wandelen’ naast haar onderwerpen. Dat geldt ook voor ‘The King Is Dead’. Hoewel het stuk zich afspeelt in de middeleeuwen, toen de meeste zwarte vrouwen werden onderdrukt, portretteerde ze haar onderwerp als een machtige figuur. In “The King Is Dead” stelt ze zich de vrouw voor als iemand die “kromp en opstond” voor de verwachtingen van de samenleving en haar problemen overwon. Ze vermoordde de koning, ‘het enige dat wil onderdrukken’, zegt George.

George begon rond 2014 met fotografie nadat haar moeder haar eerste camera voor haar had gekocht. In die tijd was ze modellenwerk. Ze begon al snel met het maken van haar eigen portfolio, het bedenken van shoots, styling en het scouten van locaties.

“De concepten waren zo diepgaand en verbazingwekkend dat ik besefte dat ik niet voor alles het model kan zijn”, zegt George. “Dat inspireerde me om een ​​camera te pakken en deze concepten naar andere mensen te brengen.”

Haar opvoeding in New Orleans heeft grote invloed op haar fotografie. Ze herinnert zich dat ze als kind door de Franse wijk rende, omringd door artiesten en jazzmuzikanten. Haar familiewortels zitten diep; hij is de betovergrootvader van Cie Frazier, de oorspronkelijke drummer van de Preservation Hall Jazz Band.

“New Orleans voelt als een persoon, als een godheid”, zegt ze, terwijl ze de stad vergelijkt met een inspirerende oudere zwarte vrouw.

“Ik ben opgegroeid met die spirituele aanwezigheid die echt overgaat in mijn praktijk, niet alleen omdat ik krachtige vrouwelijke figuren uitbeeld, maar ik denk dat een echt krachtige vrouwelijke essentie me heeft gevolgd toen ik opgroeide als kind en de hele tijd leven. mijn hele leven’, zegt ze.

Haar werk weerspiegelt de essentie van de moederfiguren in haar leven, waaronder haar moeder, tante en grootmoeder. “Hometown Voice” is geïnspireerd door haar tante en geeft een glimp van haar door de stijl, het haar en de nagels die centraal staan ​​in het werk.

“Toen ik opgroeide, leerde ik dat veel van de zwarte vrouwen die me inspireerden – ik hou van ze vanwege bepaalde aspecten van hun persoonlijkheid – maar vaak in de samenleving gedemoniseerd zouden worden voor veel van de dingen die ik ze aanbeveelde. omdat’, zegt George.

Ze wil andere zwarte vrouwen de schoonheid van haar leven laten zien, of het nu door haar mode of haar stem is. George zag deze momenten uit de eerste hand bij Frieze.

“Elke keer als ik een zwarte persoon naar dit schilderij bij Frieze zie lopen, verwarmt hun reactie en hun geluk, en hun vreugde om daar te zijn, me zo”, zegt ze.

De Frieze van dit jaar was de eerste keer dat George aanwezig was. Ze zei dat het ‘surrealistisch’ was om haar werk te zien in de kunstomgeving waarin ze opgroeide. Maar tegelijkertijd was het een herinnering aan het gebrek aan vertegenwoordiging bij prestigieuze kunstevenementen en instellingen.

“Toen ik in musea en binnen musea begon te werken, vertelden veel zwarte mensen, niet alleen vrouwen, me dat ze nog nooit in een bepaald museum waren geweest, dat ze nooit een reden hadden gehad om erbij betrokken te zijn”, zei ze. inspraak.

Er waren maar heel weinig werken bij Frieze die aandacht schonken aan zwarte mensen, wat George ontdekte “geeft aan dat er helaas nog veel meer moet gebeuren”.

Vervolgens is ze van plan om hedendaagse werken van de in Memphis gevestigde fotograaf Ernest Withers te verkennen voor een aanstaande show en interactieve en participatieve kunst in haar praktijk.

Een ander aankomend project is een sculptuur met een buste van een zwarte vrouw die een afro draagt ​​die 1,80 meter lang is. Het zal ruimte en aanwezigheid vergen en bezoekers uitnodigen om Afro-picks erin te stoppen met berichten en kunst. Als het klaar is, wordt het een community art-project.

Terwijl ze overstapt op media, blijft George zwarte vrouwen in de voorhoede van haar werk plaatsen, wat een verbindingspunt biedt voor een zwart publiek.

“Ik ben heel blij dat mensen heel blij zijn zichzelf in mijn werk te zien en iets te zien waar ze zich mee kunnen identificeren in een plek als Frieze, maar ik denk dat het vaker zou moeten voorkomen”, zegt ze.