Recensie van ‘What We Do Next’: Gerechtigheid, ambitie, ras en klasse botsen

Hoewel het niet ver afdwaalt van zijn voor de hand liggende toneelwortels, wijkt “What We Do Next”, een pezig, gekalibreerd moraliteitsspel, nooit af van de beslist hedendaagse kwesties in zijn complexe kern.

Strafrecht en politieke ambitie botsen met rassen- en klassendiscriminatie in dit fascinerende web van ingehouden thriller van schrijver-regisseur Stephen Belber, die zijn verschillende actuele onderwerpen in een steeds claustrofobischere greep houdt.

De kern van het spaarzame, enthousiast geacteerde trio is Sandy James van Karen Pittman, een zwarte New Yorkse raadsvrouw en voorvechter van sociale rechtvaardigheid wiens aspiraties volledig zijn getraind op de stoel van de burgemeester.

Maar ze heeft een verhalende overwinning in de vorm van Elsa (Michelle Veintimilla), een jonge Latina aan wie Sandy jaren eerder geld had geleend om de toenmalige tiener te helpen ontsnappen aan haar misbruiker.

Sandy, een uitgesproken voorstander van wapenbeheersing, houdt destijds vol dat ze niet wist dat de $ 500 die ze Elsa gaf, werd gebruikt om een ​​wapen te kopen, waarmee Elsa haar vader vermoordde.

Hoewel die informatie niet naar buiten kwam tijdens Elsa’s proces, 16 jaar later, aan de vooravond van haar vrijlating uit de gevangenis, zou een gewiekste journalist die de zaak opnieuw bekeek, effectief de rem op Sandy’s ladder kunnen zetten als Elsa de bron van die lening zou onthullen.

Betreed de witte ridder Paul (Corey Stoll), een bedrijfsscheidingsadvocaat en Sandy’s voormalige vlam die aanbiedt de schuld op zich te nemen als degene die Elsa persoonlijk het geld heeft gegeven. Maar als ze Elsa eerder bereiken dan de journalist, verwacht de getalenteerde voormalige pionier iets terug – een baan die goed betaalt.

Het is niet verwonderlijk dat de tegenprestatie daar niet stopt, aangezien zowel Sandy als Paul verwikkeld raken in Elsa’s sluwe machinaties.

Hoewel het script zich misschien schuldig maakt aan overmatige expositie, vooral in de eerdere scènes, gebruikt de film, die minder dan 80 minuten duurt, zijn tijd verstandig.

Het strekt Belber tot eer dat de constructie een hindernis is, zowel verteerd door wat hij ‘een morele groep waar goedbedoelende mensen verloren gaan’ noemt als door conceptueel ontwerp.

Gefilmd in 2020 gedurende een week op het hoogtepunt van de pandemie, met uitgebreide Zoom-repetities vooraf, creëren de vereisten voor sociale afstand een krappe, isolerende omgeving, niet gehinderd door oppervlakkige afleidingen.

Gevangen door de beklemmende kadrering van cameraman Garrett Rose, krijgt de cast weinig bewegingsruimte, maar toch is het een eer voor het betrokken talent dat zelfs als je denkt te weten waar de dingen naartoe gaan, ze vaak afwijken van het voorspelbare.

Pittman is bijzonder overtuigend, wiens karakter blootgelegde ambitie, al nauwelijks vermomd onder een koele gereserveerdheid, door de steeds groter wordende scheuren in haar geleidelijk gecompliceerde relatie dreigt te breken.

Net als bij zijn tegenhangers, diep tegenstrijdige hoofdrolspelers, suggereert “What We Do Next” uiteindelijk dat er geen duidelijk pad naar verlossing is.