Review: De natuurlijke schoonheid en het hartverwarmende ecologische verhaal in het hart van ‘Blueback’ brengt vrouwen vooruit

“Blueback” is een mooi en lyrisch moeder-dochter (en vissen) drama over zwangerschap en een prachtig gefilmd herinneringsstuk dat geduldige kijkers zal belonen die zich kunnen settelen en genieten van de rustige sfeer van de film.

Deze ecologische thriller, geregisseerd en geschreven door Robert Connolly en gebaseerd op de roman uit 1998 van Tim Winton (hij noemt hier “aanvullend schrijven”) heeft iets geruststellend ouderwets, maar toch erg vrouwelijk geleid.

De actie begint wanneer de toegewijde zeebioloog Abby Jackson (Mia Wasikowska) wordt teruggebracht naar haar ouderlijk huis aan de westkust van Australië nadat haar moeder, Dora (Liz Alexander), een levensveranderende beroerte krijgt. (De adembenemende Bremer Bay in Zuidwest-Australië diende als de fictieve scheepswerfhaven van het verhaal.)

Wanneer Abby terugkeert naar haar prachtige geboorteplaats, herinnert ze zich haar jeugd en haar vroege interesse in de oceaan en haar omgeving. We reizen voor het eerst terug naar Abby op 8-jarige leeftijd (gespeeld door Ariel Donoghue) toen haar liefde voor het water begon toen ze onder water ging met een westerse blauwe kruidenier, een gigantische vis die op riffen leeft en wel 70 jaar kan worden. . De ontmoeting markeerde het begin van haar ongewone vriendschap met dit opvallende, gevoelvolle wezen, dat ze Blueback noemde vanwege zijn kobaltkleur.

De film blijft heen en weer schakelen tussen het heden en het verleden terwijl de volwassen Abby geduldig probeert de haperende spraak en het lege geheugen van haar zieke moeder te corrigeren met verhalen, foto’s en andere overblijfselen van hun gedeelde geschiedenis. .

De meeste flashbacks gaan naar Abby op 15-jarige leeftijd (goed gespeeld door Ilsa Fogg) en haar hechte maar turbulente relatie met Dora (een uitstekende Radha Mitchell), een milieuactiviste die vecht tegen de oceaan en zijn soort. Van bijzonder belang voor Dora, en dus voor Abby, is een luxe woningbouwproject voorgesteld door een lokale ontwikkelaar (Erik Thomson) dat niet alleen hun huis aan zee bedreigt, maar ook de baai en zijn kostbare natuurlijke hulpbronnen.

Moeder en dochter zijn al een hele tijd samen sinds Dora’s man – Abby’s vader – vele jaren geleden verdween, vermoedelijk het slachtoffer van een ongeluk met parelduiken. Maar terwijl Dora een aanpak zonder gevangenen heeft voor haar inzet voor het milieu (ze is vooral waakzaam over lokale overbevissing), terwijl Abby gepassioneerd is door het land en de zee, kan ze wat meer begrip hebben. Dit maakt Dora soms boos, maar omdat ze misschien twee kanten van dezelfde medaille zijn, vinden ze altijd de weg terug naar elkaar – zelfs als het gaat om Abby’s plannen voor de toekomst, weg van Dora’s geliefde Longboat Harbor.

Maar het zijn de onderwaterscènes, vooral na de jonge zeeduiken van Abby en Dora, die de film zijn bijzondere kracht geven. Cinematograaf Andrew Commis en zijn cameraploeg leggen het leven onder de Australische wateren (opname in het noordwesten van Ningaloo Reef) vast in al zijn kleurrijke, exotische glorie. Wat betreft Blueback, die heel erg op een grote vis lijkt, het is eigenlijk een ultramoderne animatronische pop, verbeterd met extra visuele effecten.

Ook een groep bultruggen komt rustig, laat aan. Dit is absoluut een film voor natuurliefhebbers.

Eric Bana, die speelde in Connolly’s misdaaddrama “The Dry” uit 2020, krijgt weer lovende kritieken als een grillige lokale visser. De getalenteerde cast bevat ook Pedrea Jackson als Abby’s tienervriend en romantische interesse, Briggs, evenals Clarence Ryan als de volwassen Briggs.

“Blueback” is misschien een beetje te serieus, te rustig en serieus voor het publiek dat kinderen hoopt aan te trekken. Dit wil niet zeggen dat het geen waardevolle familiefilm is – dat is het ook – en ook een waardevolle film over familie. Het is ook een levendige herinnering aan de dringende noodzaak om ons steeds kwetsbaarder wordende ecosysteem ten koste van alles te beschermen.

Een geïnspireerde, op strijkers gerichte partituur van Nigel Westlake en een mooi gebruik van covers uit de jaren 80, Crowded House-hit “Don’t Dream It’s Over”, zijn bonussen.